¨Καλώς ήρθες στη καινούργια σου ζωή αγόρι μου¨ ψιθύρισα και τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα , χαρά, ανακούφιση, αγωνία για το αύριο όλα αυτά τα συναισθήματα γυρνούσαν μέσα μου.  Ένοιωσα ρίγος ….

Δεν έχει ούτε μια εβδομάδα που τρύπωσε ένα πρωί στο κρεβάτι μου γουργουρίζοντας γύρισα και τον κοίταξα όλο απορία τον ρώτησα για το τόσο πρωινό του ξύπνημα. Απάντησε με μισόλογα,  ότι δεν κοιμήθηκε ότι μιλούσε με τον κολλητό του,  αισθανόμουν ότι κάτι προσπαθούσε να μου πει. Τον κοίταξα στα μάτια, μου ανταπόδωσε το βλέμμα, την σιωπή του ακολούθησε η πονεμένη του δήλωση «μαμά βοήθησε με ν αλλάξω την ζωή μου» πάγωσα, πριν προλάβω να σκεφτώ τι εννοεί –αν και το αισθανόμουν-  συνέχισε , ήθελε να κάνει επέμβαση στο στομάχι του ήθελε να χάσει το υπέρβαρο  που κουβαλούσε εδώ και κάμποσα χρόνια. Με κοίταξε ικετευτικά στα μάτια « βοήθησε με  σε παρακαλώ », είπε για άλλη μια φορά, « κατάλαβε με δεν μπορώ ν αδυνατίσω αλλιώς, ξέρεις ότι τα δοκίμασα όλα». Δεν μπορούσα ν απαντήσω δεν ήξερα τι να πω , ήταν αλήθεια αυτό που έλεγε , φόβο αυτό νομίζω ότι αισθάνθηκα πρώτα, «καλά αγόρι μου» του είπα χαϊδεύοντας τον άσε να το ψάξω και θα μιλήσουμε το βράδυ. Τον αγκάλιασα και τον χάιδεψα , το μικρό μου το μικρούτσικο μου όπως το φώναζα και όποιος μ άκουγε θα γελούσε κοιτάζοντας,  το  1,95 υπέρβαρο μωρό μου - παχύσαρκο πιο σωστά , έχει διαφορά κάποια κιλά η μια λέξη από την άλλη όπως έμαθα όλα αυτά τα χρόνια!-..

Ξεκίνησα για την δουλειά μηχανικά , δυστυχώς και ευτυχώς η δουλειά μου είναι στον χώρο της υγείας αυτό μου δίνει εύκολη  πρόσβαση σε πληροφορία αλλά έχω δημιουργήσει και μια ημιμάθεια με τα χρόνια που σε τέτοιες στιγμές με ταλαιπωρεί γιατί σκέπτομαι πάντα τις επιπλοκές και όλα τα άσχημα σενάρια που κατά καιρούς έχω ακούσει.

Ο Μάνος είναι παχύσαρκος και η αγωνία και το άγχος της ζωής μου. Η σκιά αυτή είναι συνέχεια στο στήθος μου και με βαραίνει.

Χρόνια παλεύουμε και αυτός και εγώ μαζί του, ποτέ όμως δεν το πήρε πραγματικά απόφαση, συναινούσε στην κάθε νέα μου πρόταση για δίαιτα, άθληση, αλλαγή διατροφής   και όπως αλλιώς το βαφτίζαμε κάθε φορά , αλλά στην πραγματικότητα έκανε το αντίθετο.  Ήταν το αγκάθι στην σχέση μας για χρόνια το σημείο τριβής μας, με το καλό τα πρώτα χρόνια με καβγάδες και φωνές όσο μεγάλωνε και ξέφευγε περισσότερο...  Παχουλό, υπέρβαρο και τέλος παχύσαρκο, τα έβλεπα όλα να έρχονται χωρίς πραγματικά να μπορώ να κάνω κάτι.

Ο Μάνος υπέφερε τα πρώτα χρόνια της ζωής του από  βρογχικό άσθμα. Στα 6 ήταν ένα ψιλόλιγνο παιδί – μετρούσαμε τα πλευρά του-  με τεράστια μάτια, μαύρους κύκλους και πεταχτά αυτιά . Έτσι ξεκίνησε το σχολείο . Όλοι νοιώθαμε μια βαθιά ικανοποίηση όταν τον βλέπαμε να τρώει , κυρίως οι γιαγιάδες που βλέπαμε επιτέλους τα μαγουλάκια του να γεμίζουν και να παίρνουν χρώμα και φυσικά ανταγωνιζόταν ποια θα τον ταΐσει πιο πολύ.  Έτσι καταφέραμε να τον βγάλουμε από το Δημοτικό παχουλό. Μια εργαζόμενη μαμά που δυστυχώς ενώ το έβλεπα όλο να έρχεται δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, φυσικά έχω ευθύνη που δεν την αποποιούμαι ούτε την μεταθέτω.  Παρατηρήσεις και παρακλήσεις μετά καβγάδες με τις γιαγιάδες που δεν βοήθησαν όμως πουθενά..

Μπαίνοντας στο γυμνάσιο άρχισε να βιώνει τον ρατσισμό που σταδιακά έγινε απόρριψη. Πονούσα, δεν ήξερα πώς να τον βοηθήσω αλλιώς, άλλαξα τακτική, είχα πια αγχωθεί, άδειαζα ψυγείο , ντουλάπια , ξεκινούσαμε διατροφές και διαιτολόγους, παζάρευα ποδήλατα με κιλά , παιχνίδια , ταξίδια ότι μπορούσα να φανταστώ.  Και φυσικά αθλητισμός κάθε χρόνο και ένα καινούργιο άθλημα, δεν στέριωνε πουθενά και δεν του άρεσε τίποτα , ποδόσφαιρο, σκι, τένις, καράτε και πόσα άλλα, μάταια όμως

Ο Μάνος μπήκε στο Λύκειο υπέρβαρος και φυσικά απομονώθηκε περισσότερο, computer και φαγητό ήταν η μόνη του διέξοδος.

Είσαι υπερβολική άκουγα θα αδυνατίσει μόνος του, θα το πάρει απόφαση  όταν θα αρχίσει να ασχολείται με κορίτσια !  Ωραία! ένοιωθα ηλίθια όταν άκουγα και αυτά.

Από την άλλη και το υπερβολικό άγχος μου ίσως είχε το αντίθετο αποτέλεσμα και αν δεν το είχα ίσως ο Μάνος να μην έφτανε ως εδώ. Το αισθανόταν σαν απόρριψη και αντιδρούσε –όπως μου είπε σε μια πρόσφατη συζήτηση μας – μακάρι να το είχα συνειδητοποιήσει τότε…..   Ζήτησα βοήθεια από ειδικούς, καταλάβαινα ότι αν άλλαζα την συμπεριφορά μου μπορεί να άλλαζε η αντίδρασή του. Όλοι με συμβούλευαν ν αδιαφορήσω,, επιφανειακά ίσως κάτι έκανα, μ έτρωγε όμως και το επικοινωνούσα με την γλώσσα του σώματος.   Σ όλες μου τις προσπάθειες να μου ανοίξει την καρδιά του έπεφτα σε ένα τοίχο, μια αντίδραση έντονη του τύπου είμαι μια χαρά εσένα τι σε νοιάζει? Δικό σου είναι το πρόβλημα, φώναζε και ίσως είχε δίκιο. Όταν βγαίναμε έξω για φαγητό τα μεσημέρια της Κυριακής καθόμουν μακριά του, απέφευγα  να κοιτάζω προς αυτόν να ρωτάω τι θα φάει, τα αυτιά μου ήταν βέβαια χωνιά και νομίζω ότι απέκτησα και μάτια πίσω και πλάι από κεφάλι εκείνο το διάστημα! Ένας φαύλος κύκλος μια δράση που γεννά μια αντίδραση και ξανά πίσω.

Κάποια στιγμή άρχισαν και τα πρακτικά προβλήματα, ρούχα πια αγοράζαμε από ειδικά καταστήματα με όλο τον περιορισμό φυσικά, στις θέσεις των αεροπλάνων χωρούσε με το ζόρι και φυσικά οι καρέκλες έτριζαν από το βάρος του.  Η απόγνωση μου μεγάλωνε και ο θυμός μου, με εκείνον και με μένα, η καθημερινότητά μου μόνο ήρεμη δεν ήταν.

‘Όταν έφτασε στην τελευταία τάξη του Λυκείου ήταν πια παχύσαρκος , τότε επιτέλους συνειδητοποίησα ότι ούτε τα άδεια ντουλάπια και ψυγείο ούτε όλοι οι διατροφολόγοι και ψυχολόγοι του κόσμου δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι γι αυτόν και σίγουρα ούτε εγώ, μόνο αυτός γι αυτόν,!

Το μόνο που είχα καταφέρει ήταν να χαλάσω την σχέση μου με τον μοναχογιό μου – την κόρη μου μεγαλύτερη κατά τι από αυτόν την είχα βάλει στον αυτόματο πιλότο όλα αυτά τα χρόνια και μάλλον της έκανα καλό!!!!!! –

Ο Μάνος πέρασε στο πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη. Νέα αγωνία και άγχος, πως θα ήταν η κοινωνική του ζωή? Η προσωπική του ζωή? Και φυσικά  θα τρώει ότι και όσο θέλει σκεφτόμουν συνέχεια, έβλεπα τους γύρους και τις πίτσες να εναλλάσσονται , αλλά τουλάχιστον δεν θα είμαι εκεί να τα βλέπω! Να μην είμαι εκεί! Όταν συνειδητοποίησα την αντίδραση μου ντράπηκα τόσο πολύ, αλλά έτσι αισθανόμουν ήταν τρομερό, δεν μπορούσα να τον αποδεχτώ, είχε δίκιο!

Ευτυχώς όμως οι φόβοι μου δεν βγήκαν αληθινοί, προσαρμόστηκε καλά έκανε φίλους και επιστρέφοντας τα Χριστούγεννα ίσως ήταν και ελαφρώς ελαφρύτερος! Πιο ώριμος,  φανερά πιο ήρεμος αλλά και πιο θλιμμένος. Συζητήσεις πολλές για την σχολή, για το πώς περνάει , φίλοι, πάρτι όλα σχεδόν καλά, ένοιωθα όμως την μοναξιά του.  Στο τέλος των διακοπών μέρες πριν γυρίσει πίσω ζήτησε τη βοήθεια μου,  ήταν η πρώτη φορά ….. κατάλαβα πως δεν ήθελε να γυρίσει έτσι πίσω, θα έχανε την εξεταστική του αλλά ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος ήτανε.

Το δίλλημα όμως ήταν μεγάλο το άγχος και ο φόβος για μια επέμβαση που δεν ήταν αναγκαία ή ίσως ήταν τελικά αφού δεν μπορούσε να δώσει άλλη λύση?  Έψαξα όσο μπορούσα μεθόδους, γιατρούς, ζήτησα απόψεις, γνώμες  όλα συνέκλιναν  στο  ότι αν δεν γινόταν κάτι τώρα ή στο άμεσο μέλλον , σύντομα θα εμφανιζόταν τα πρώτα προβλήματα , νεανικός διαβήτης, καρδιοπάθειες, προβλήματα στα αγγεία και τόσα άλλα συνδεμένα με το πάχος νοσήματα  και φυσικά το ψυχολογικό του, πόσα άλλα ζούσε και έκρυβε βαθιά μέσα του. Στο τέλος η απόφαση ήταν θέμα κοινής λογικής …….  Ενημερώθηκε για όλα και το αποφάσισε, αυτή τη φορά έπρεπε να ήταν δική του η απόφαση , είναι ενήλικας και ήταν  δική του η ζωή.

Κοίταξα από το μπαλκόνι της κλινικής την θάλασσα, έδυε ο ήλιος ήταν τόσο όμορφα, το τέλος της μακρύτερης ίσως μέρας της ζωής μου…

Δεν θα ήταν σωστό να μην ευχαριστήσω τους ανθρώπους που τον βοήθησαν, τον χειρουργό Δήμο Αποστολίδη με την ομάδα του στην Euromedica Γενική κλινική Θεσσαλονίκης, είναι όλοι υπέροχοι άνθρωποι και επιστήμονες.

Ο Μάνος σε ένα μήνα ήταν πίσω στο πανεπιστήμιο, φρόντισε την διατροφή του και τον εαυτό του με τον πιο υπεύθυνο τρόπο, έχασε 45 κιλά σε 6 μήνες !

«Είμαι ένας άλλος άνθρωπός δεν το βλέπεις?» μου είπε την τελευταία φορά που πήγα να τον δω, και δεν εννοούσε μόνο τα κιλά.  Είμαι και εγώ ένας άλλος άνθρωπος όμως που ήθελε να μοιραστεί την ιστορία του ελπίζοντας πως ίσως κάποιοι την διαβάσουν και προλάβουν τα τραγικά λάθη που έκανα εγώ.